Nowoczesne technologie multimedialne, to nie tylko rozrywka ale również tak ważne wyrównanie szans wzrokowych dzieci niedowidzących i słabowidzących, wspieranie widzenia oraz intensywny rozwój spostrzegania. To także niestandardowa i nadzwyczaj skuteczna terapia widzenia u dzieci głęboko słabowidzących, szeroko pojęta edukacja oraz integracja. To, do czego dążą rodzice oraz nowocześni terapeuci dzieci niedowidzących i słabowidzących, to nowoczesne formy rozwoju widzenia, równoprawne uczestnictwo dzieci z dysfunkcjami wzroku w życiu codziennym, edukacji i zwykłej – dostępnej dla wszystkich zabawie i rozrywce. Nowoczesne gry komputerowe i multimedia są prostą i bezpośrednią drogą do realizacji tych dążeń, a forma multimedialna pierwszy raz w historii pozwala na wspólną – wzrokową i wyrównaną zabawę dla wszystkich uczestników – niezależnie od formy i poziomu widzenia.  Dotychczas nie stworzono szeroko dostępnych gier dedykowanych dla osób słabowidzących, jednak istnieje wiele powszechnych gier, które doskonale wpisują się w możliwości wzrokowe dzieci z poważnymi dysfunkcjami wzroku. W artykule omówimy najpopularniejsze i dostępne powszechnie gry, które stają się również nieocenioną pomocą w rozwoju widzenia dzieci niedowidzących i słabowidzących.

  Już na wstępie należy zaznaczyć, że nie będziemy skupiać się na grach, czy formach multimedialnych dedykowanych typowo do terapii wzroku dzieci. Takich rozwiązań multimedialnych jest jeszcze bardzo niewiele, są obostrzone zaleceniami lub zakazami dla dzieci słabowidzących (opatrzone są wieloma wykluczeniami medycznymi i dotyczą przede wszystkim niedowidzenia jednego oka). Te zaś, które przeznaczone są dla najmłodszych dzieci słabowidzących (niemowlęta i pierwsze lata życia), rozwijają podstawowe funkcje patrzenia za pomocą bardzo prostych form, przez co nie nadają się dla wymagających fabuły dzieci starszych i młodzieży. Nie nadają się również do zabaw integracyjnych – będą nieciekawe dla dziecka widzącego poprawnie. Skupimy się natomiast na grach powszechnie dostępnych i lubianych, aby pokazać, że dzieci niedowidzące i słabowidzące mogą bezproblemowo i bardzo sprawnie wzrokowo grać z rówieśnikami widzącymi poprawnie. Co więcej, dzięki pokazanym grom, cała rodzina może zasiąść do zabawy i niezależnie od poziomu widzenia, wszyscy w pełni uczestniczą w grze i doskonale się bawią.

  Istnieje bardzo duży deficyt rozwiązań multimedialnych dla dzieci z dysfunkcjami wzroku, szczególnie starszych i szczególnie słabowidzących w stopniu znacznym. Powstawały gry i programy, których zadaniem ma być ćwiczenie tzw. „leniwego oka” (zezowanie u dzieci), a nie ćwiczenie jednego oka lub obydwojga oczu słabowidzących. Oprogramowania dla „leniwego oka” mają dodatkowo jedną poważną wadę, są dostępne jedynie za pośrednictwem gabinetów ortoptycznych i opierają się na widzeniu przestrzennym symulowanym przez tzw. gogle VR (gogle wirtualnej rzeczywistości). Czynnikiem stymulującym w grach z „leniwym okiem” jest umieszczanie konkretnych „punktów – zadań” na ekranie gogli, tak, aby ćwiczący uzyskiwał stymulację „słabszego oka”. Z punktu widzenia stymulacji oczu dzieci słabowidzących czy niedowidzących, takie gry nie dają żadnych rezultatów. Po pierwsze opierają się one na widzeniu stereoskopowym, którego te dzieci nie mają, a po drugie dzieci te, muszą ćwiczyć patrzenie obuoczne lub jednooczne, ale w całym spektrum widzenia bez stereoskopii. Nie oznacza to jednak, że gogle VR same w sobie nie nadadzą się zupełnie do ćwiczeń dla dzieci słabowidzących czy niedowidzących. ponieważ gogle te zakłada się bezpośrednio na oczy dają one przewagę bliskiego widzenia. Granie na takich goglach codziennie przez nie więcej jak 10-15 minut, przy odpowiednim wyregulowaniu soczewek daje bardzo dobre efekty stymulujące. Gogle pozwalają także dzieciom na widzenie przestrzeni, której w normalnym środowisku nie są w stanie zobaczyć – chodzi o odległą przestrzeń widzenia (krajobrazy). Oglądanie w grach tego co znajduje się  daleko „przed” oraz daleko „za” w krajobrazie, daje szansę, że dzieci z ograniczeniami wzrokowymi będą mogły sobie uświadamiać, przestrzeń poza obszarem swojego widzenia (nawet nie widząc czy prawie nie widząc tego co jest daleko). Jest to także przyszłość dla tych, którzy w niedalekim czasie będą mogli korzystać z okularów wspomagających widzenie, a opartych na technologii gogli. Uwaga! Należy zawsze przestrzegać limitów czasowych podczas pracy w goglach VR, gdyż dłuższa praca w nich wpływa negatywnie na pracę mózgu i oczu.

  Zostawmy jednak gogle VR z boku i zobaczmy czy nie ma jakiś systemów gier, które mogą sprawić, iż dzieci słabowidzące i niedowidzące mogą dobrze się bawić, a grając stymulować widzenie. Na świecie najbardziej znanymi systemami są: Playstation firmy Sony, Xbox firmy Microsoft, oraz konsole firmy Nintendo. Oczywiście wyróżniliśmy tylko najważniejsze z nich, które rozwijają się do dnia dzisiejszego. Obok tych systemów należy zaznaczyć, że w związku z wyróżniającą się i ogólnie dostępną technologią tanich matryc LCD, na czołówkę wysuwają się także gry powstające na systemy operacyjne takie jak Android czy IOS, jednak nie możemy tu mówić o jakimś jednym wspólnym systemie gier lecz raczej o ich dystrybucji na przenośne tablety czy telefony. Dostępność tej technologii i rozwój paneli dotykowych sprawił, iż każde dziecko, może przenieść się w świat niesamowitych gier, stymulujących wzrok. Większość tych gier jest bardo kolorowa, bardzo intuicyjna i przyjemna dla dzieci. Biorąc pod uwagę, że lepszej jakości smartphony i tablety posiadają: magnetometry, żyroskopy akcelerometry, możemy także, za pomocą tych sprzętów skonstruować system gogle cardboard, do pracy w 3D, nie inwestując w drogie systemy profesjonalnych gogli VR. Do odczytu gier i przekierowania ich na system VR lub bez niego, tylko po prostu na okulary, służą programy takie jak: TRINUS , czy RIFTCAT .

Najciekawsze gry bazujące na systemach Android czy IOS lub na komputery stacjonarne, to wg nas, znane na pewno także Państwu gry:

1. Minecraft – dostępny chyba na wszystkich znanych systemach oraz na stacjonarne komputery domowe. Najlepsza, najbardziej kreatywna gra, daje ogromne możliwości dla dziecka słabowidzącego i niedowidzącego. Pamiętajmy, że dziecko , które nie widzi stereoskopowo, będzie także miało poczucie przestrzeni, a budowanie z brył wzmocni jego widzenie przestrzeni (iluzji przestrzennej): większe bryły bliżej, mniejsze dalej, obracanie bryłami, oglądanie budowli z różnych stron. Wszystko to razem, daje niesamowitą przewagę dzieciom grającym w takie gry jak Minecraft, może wyzwolić także nowe doświadczenia wzrokowe oraz możliwość wyobrażenia sobie (dopowiedzenia) dużych przestrzeni architektonicznych w rzeczywistości.  W przyszłości daje również większą szansę dziecku na pracę z trudnymi i profesjonalnymi oprogramowaniami graficznymi takimi jak Blender czy 3D Max.

2. ROBLOX – jest największą platformą gier społecznościowych. Grafika gier oparta jest na budowie blokowej czy też przypominającej klocki lego. W platformie możemy wybierać różne gry stworzone przez użytkowników, dzieci mogą wcielić się w dostawcę pizzy czy bohatera komiksowego, wszystko wg własnych upodobań. Bardzo kolorowa grafika gier, wyrazistość postaci i rozbudowane formy gry sprawiają, że dzieci bardzo chętnie wybierają dla siebie zabawę na tej platformie.

3. Angry Birds, wraz ze wszystkimi jej odmianami, to wyśmienita rozrywka dla dzieci, kolorowa grafika, sprawia, ze gra jest bardzo czytelna. Jedyny minus – grając na małych ekranach, po „oddaniu strzału” ekran gry „zoomuje” i powiększa się, sprawiając, że wystrzelona postać oddala się i jest słabo widoczna.

4. Crossy Road, świetna gra zręcznościowa dla najmłodszych, oparta na znanej grze firmy Atari pt. FreeWay.

5. Hungry Sumo – jedna z lepszych i śmieszniejszych gier dla dzieci, nie jest dostępna w sklepie Play. Bardzo ciekawa oprawa graficzna i muzyczna sprawiają wspaniałą zabawę dzieciom. Gra obecnie jest raczej dostępna tylko na komputery stacjonarne.

6. Super Mario Run, wspaniała gra firmy Nintendo dla wersji Android.

7. Mario Kart Tour, tylko dla użytkowników z kontem na stronie Nintendo (nie trzeba posiadać konsoli firmy Nintendo, aby się zarejestrować). Gra na system Android.

8. Stacky Bird, jedna z wielu wspaniałych gier zręcznościowych dla najmłodszych, właśnie w tym stylu najlepiej jest poszukiwać gier dla dzieci słabowidzących czy niedowidzących.

Spośród wszystkich systemów oferowanych dla graczy, a przede wszystkim dla dzieci, największą naszą uwagę zwróciły systemy firmy Nintendo. Firma ta od samego początku dbała przede wszystkim o najmłodszych graczy (3-12 lat), tworząc bardzo wyraziste gry o bogatej strukturze graficznej, wyraźnie oddzielającej tło od postaci, o niesamowitej wręcz intuicyjności. Dodatkowym atutem są  niespodzianki interakcyjne w postaci dmuchania w pad, funkcji akcelerometru – wbudowanego w przystawkę Motion Plus do Wii Remote (niezwykłego kontrolera, który zrewolucjonizował gry Nintendo), dotykowego pada w konsoli WiiU, także z wbudowanym akcelerometrem, przenośnych gier DS, 2DS i 3DS, aż po współczesną wersję Nintendo Switch w wersji domowej i przenośnej – lite.

Doświadczenia twórców gier Nintendo są tak bogate, że zapatrzeni są w ich gry nawet dorośli. Właściwie następuje pewna ciągłość w graniu, gdyż firma istnieje tak długo na rynku, że wszyscy, którzy grali jako dzieci w ich gry, obecnie chcąc zachować kontynuację swoich przygód z grami na Nintendo, sięgają po ich odpowiedniki na nowszych platformach. W tym miejscu należy zaznaczyć, ze firma Nintendo jako pierwsza wydała przenośną konsolę z możliwością grania przenośnego, bez okularów w trójwymiarze, wykorzystując metodę autostereoskopii – czyli słynny 3DS.

Konsola była obwarowana szczególnymi restrykcjami w stosunku do dzieci i zakazywała używania jej w trybie 3D, dla dzieci poniżej 7 roku życia, gdyż efekt stereoskopii mógł wywoływać poważne zmęczenie oczu i nieprzyjemne wrażenie dla nierozwiniętego wzroku. W konsoli zainstalowano więc funkcję przejścia na widzenie niestereoskopowe 2D, tak aby nawet starsze dzieciaki grały tylko przez chwilę w funkcji 3D nie męcząc wzroku.

Z ciekawostek należy wspomnieć, że w jedne z najsłynniejszych gier wydanych przez Nintendo – The Legend of Zelda:  Ocarina of Time, oraz Majora Mask grają osoby niewidome:

Zespół Nintendo wprowadzał do użytku oprócz wybitnie intuicyjnego systemu grania i bardzo kolorystycznej grafiki, specyficzną narrację graficzną, przypadającą do gustu najmłodszym i nie tylko im. Chociaż nigdy nie próbowali tworzyć gier dla słabowidzących czy niedowidzących, ich produkty wyróżniają się w kategorii gier dla dzieci. Po pierwsze kiedy inne firmy takie jak Sony czy Microsoft skupiały się głównie na grach dla młodzieży, Nintendo jeszcze bardziej obstawiało na grach dla najmłodszych. Nawet jeśli w grach Nintendo pojawiają się elementy walki czy strzelania od razu zauważymy, że motywem przewodnim nie jest przekazywanie elementów przemocy, lecz transponowanie i ćwiczenie: celności, równowagi, szybkości, prawidłowych reakcji w różnych sytuacjach gry, opanowania. Szybko spostrzeżemy, że dziecko słabowidzące czy niedowidzące – jest na tyle silnie emocjonalnie „wciągane” w grę, iż zaczyna korzystać z możliwości szybkiego dostrzegania elementów, na które nie reaguje w normalnej rzeczywistości. Dla przykładu gra Super Mario Kart, która jest dostępna na różne konsole Nintendo, wykorzystuje spostrzegawczość graczy w wyścigach samochodowych. Dziecko musi się orientować zarówno w przestrzeni, w której jedzie, jak także w decyzjach wybierania różnych dróg przejazdu czy korzystania z super mocy jadących pojazdów.

W grze Captain Toad, platformówce z elementami łamigłówek, dziecko ma możliwość oprócz zwykłego grania, także izometrycznego obrotu planszy, po której porusza się bohater i oglądania jej z każdej strony. Jedną z dodatkowych funkcji jest możliwość wykonywania pewnych czynności za pomocą dmuchania w mikrofon. Podobne czynności możemy zastosować w grze Super Mario 3D land na konsole 2 i 3DS jak również w wersji na konsolę WiiU, czyli Super Mario 3D World, gdzie dodatkowo główny bohater może przywdziać „skórę” różnych zwierząt zdobywając ich super moce!

Spójrzmy jeszcze na gry Nintendo od strony nauki równowagi. Gry z serii The Legend of Zelda są wiodącymi tytułami dla Nintendo podobnie jak Super Mario Bros. Dlatego już w 2006 r. kiedy, firma wprowadziła nową konsolę Wii wraz z postępowym kontrolerem Wii Remotem i późniejszą dostawką – Motion Plus, udostępniła wiele nowości na te tytuły. W The Legend of Zelda – Skyward Sword, możemy zagrać tytułowym bohaterem, Linkiem. Wyposażony w miecz i tarczę, Link odwzorowuje nasze ruchy na ekranie za pomocą nowego kontrolera. Cięcia mieczem są dokładnie kopiowane w zależności od ułożenia naszej ręki. Bohater bardzo często porusza się także po linie, na której balansuje za pomocą kontroli Wii Remota.

Dzieci słabowidzące i niedowidzące, mają szansę obserwowania odwzorowywania ruchów swojej ręki jako ręki bohatera na ekranie telewizora. Za pomocą Nunchuk (gruszki sterującej do Wii Remote) może uaktywniać tarczę, także dzieci mogą odwzorowywać ruchy prawej i lewej ręki. Istnieje możliwość dokupienia tzw. Wii Balance Board (deski do balansowania), dzięki której dzieci mogą ćwiczyć oraz grać w grach z wykorzystaniem balansu na desce.

Ogromnym osiągnięciem Nintendo było wprowadzenie gry Super Mario Galaxy, która z wykorzystaniem Wii Remota, burzyła dotychczasowe myślenie o graniu. Przede wszystkim bohater obracał się po kulistych przestrzeniach (planetach). W grze wykorzystano także czujnik wychylenia, na przykład do sterowania w czasie wyścigu, oraz w poziomach wymagających chodzenia po toczącej się kuli .

W reaktywowanej z platformy Game Cube (także Nintendo), grze Mario Power Tennis, dzieci słabowidzące i niedowidzące, mogą symulować odbicie paletką tenisową prawie jak w rzeczywistości z tą różnicą, że widzą przestrzeń blisko na ekranie telewizora. Jeszcze lepszą alternatywą zabawy są gry Wii Sports Resort. Do dyspozycji mamy 12 dyscyplin sportowych, z czego bardzo interesujące jest Kendo, Kolarstwo, czy łucznictwo, w którym mamy sposobność symulowania naciągania cięciwy łuku poprzez Wii Remota i Nunchuk, które mierzą odległość cięciwy pomiędzy tymi dwoma kontrolerami. Dziecko słabowidzące i niedowidzące ma możliwość celowania do tarczy spoglądając na ekran telewizora kontrolując równowagę i balans przez kontrolery.

W bardzo ciekawy sposób Nintendo zaprezentowało swoją najnowszą odsłonę konsoli – Nintendo Switch, do którego istnieje możliwość dołączenia – Nintendo Labo, kartonowych arkuszy, składa się je wg instrukcji wyświetlanych na konsoli Nintendo Switch. Można więc stworzyć całe akcesoria, takie jak: wędkę, drążek sterowniczy samolotu, kierownicę samochodową, Robot Kit’a (sterowanie robotem), pianinko, kierownica skutera i wiele innych. Co ważniejsze, wszystko to przy współudziale oddzielających się joyconów, czyli padów Switcha. Przy pomocy kartonów można także stworzyć gogle cardboard do wyświetlania gier VR.

Pomimo zaawansowania Switcha (lepszy procesor, lepsza grafika, oddzielające się pady itp.), wiele funkcji ze starszych systemów, zostało niewykorzystanych, jak choćby możliwość grania w niezadokowanym padzie WiiU na telewizorze. W niektórych grach dziecko ma możliwość (w funkcji multiplayer), przeniesienia swojego widoku gry, wyłącznie na ekran gamepada (padletu), druga i następna osoba może natomiast grać na ekranie telewizora. Tak więc dziecko słabowidzące czy niedowidzące ma możliwość grania wspólnie z rówieśnikami bez potrzeby zasłaniania ekranu telewizora stojąc blisko, co może być uciążliwe dla innych dzieci! Taką możliwość mamy choćby w bardzo kolorowej grze Splatoon, gdzie wygrana sprowadza się do zamalowania planszy przeciwnika lub zdobyciu jak największej liczby baloników. Wszystko to przy współudziale wyrafinowanej „ broni” do malowania.

Ważną funkcją w grze jest korzystanie z dobrodziejstw technologicznych. Padlet WiiU posiada funkcję akcelerometru (sterowanie za pomocą ruchów całego tabletu), co niesłychanie ułatwia grę. Nintendo stworzyło także taką funkcję dla innych kontrolerów (niestety jak na razie tylko do tej gry). I tak po odpowiednim „zespoleniu” Classic controlera z Wii Remotem uzyskujemy funkcję akcelerometru dla pozostałych graczy, posiadających takie zestawienie kontrolerów.

Innym ciekawym rozwiązaniem jest rozbijanie funkcji grania na dwa ekrany. W grze Star Fox, w której sterujemy kosmicznymi robotami i statkami, możemy korzystać z możliwości sterowania ogólnego na głównym ekranie jak i dokładnego na drugim ekranie. W konsoli WiiU mamy więc do dyspozycji ekran padletu i ekran telewizora, a w 3DS’ie, który posiada dwa składane ekrany mamy dwa obrazy wyświetlane na górze i dole. W innych grach możemy zaś korzystać z możliwości przechodzenia gry z funkcją otwartej mapy na dolnym ekranie 3DS’a i pełnej rozgrywki na górnym ekranie. Ciekawe pomysły na wykorzystanie możliwości WiiU prezentuje zbiór gier Nintendo Land.

Standardowo w grach na inne konsole np. firmy Sony nigdy nie istniały takie możliwości. Jeśli w rozgrywce gry przygodowej chcieliśmy dokładnie zorientować się gdzie znajduje się bohater, trzeba było tę mapę otworzyć i zamknąć. Także wybieranie przedmiotów dla gracza zazwyczaj odbywało się (choćby w grach na komputery domowe), poprzez otwarcie funkcji wyboru ikon i ich zamknięcia lub ewentualnie małych dokowanych okien. W DS’ach ta funkcja jest zawsze przypisana pod dolny ekran, który jest dotykowy.

Nintendo zawsze dbało o kreatywność swoich graczy. I chociaż pierwsze konsolki przenośne DS mają zbyt małe ekrany dla dzieci słabowidzących lub z niedowidzeniem, to już 2DS i 3DS’y XL posiadają na tyle duże ekrany, że prawie każdy może na nich zagrać. Gry z wcześniejszych wersji zwykłych DS’ów możemy z powodzeniem wyświetlać na 2 i 3 DS’ach.

Jedną z ciekawszych propozycji Nintendo są programy do rysowania dla dzieci. W Art Academy, możemy za pomocą stylusa (patyczek do dotykowego grania i rysowania) tworzyć kompozycje figuralne. W Let’s draw programie dla najmłodszych dzieci, możemy posługiwać się lekcjami rysowania. Dziecko może postarać się odwzorować niektóre przedmioty, np. truskawkę (Nintendo daje wskazówki – krok po kroku) jak dziecko ma to zrobić, ale jest to tylko propozycja, bo już np. w kolorowaniu, wyraźnie daje znak – pokoloruj jak uważasz za stosowne. I tu objawia się też kolejna cecha japońskich twórców. Pomimo ogromnej potrzeby perfekcjonizmu, w niebywały sposób szanują ekspresję twórczą.

W grze The Legend of Zelda „Spirit Track” na DS’a dziecko ma możliwość kierowania swoim bohaterem poprzez ruchy „stylusem”, grania na wirtualnym Pan Fletcie za pomocą dmuchania, czy używania wiatraczka do zdmuchiwania przeciwników. Całość okraszona głęboką historią, po której poruszamy się za pomocą kolejki wąskotorowej, a najważniejsze punkty odniesienia możemy notować na mapie za pomocą stylusa.

Trzeba przyznać, że Nintendo w swojej głębokiej elastyczności i kreatywności, dokonało ogromnego postępu w grach i edukacji najmłodszych a także młodzieży. Przez ich działalność przebijają się takie perełki, o których wspomniane było wcześniej jak także ciekawe koncepcje porozumiewania się czy grania na odległość. Firma chyba jako pierwsza udostępniła wysyłanie wiadomości za pomocą internetu – pisanych odręcznie (w tzw. Miiverse), oraz zdobywania punktów za tzw. „kroki”,  naliczanie kroków przez krokomierz, odnajdywania się użytkowników Miiverse z przenośnymi konsolami – kiedy użytkownik 2 lub 3DS’a przechodził obok innego użytkownika, konsole sygnalizowały to właścicielowi. Dodatkowo jeszcze grania za pomocą wii fi, kiedy technologie tego typu dopiero raczkowały, korzystanie z kamer do robienia zdjęć itp.

Podobnym do gier Nintendo rozgłosem i kreatywnością mógłby się poszczycić projekt firmy Niantic, który wprowadził na smartphony z żyroskopem – Pokemon Go. Chociaż przedsięwzięcie przyczyniło się do tragicznego w skutkach „lekceważenia rzeczywistości” przez niektórych uczestników gry (ludzie próbowali grać w tę grę, jeżdżąc samochodami czy przechodząc przez ulicę), to w ostatecznym rozrachunku nadała ona ogromną inicjatywę nowym typom gier jak choćby Minecraft Erth, gdzie będziemy mogli budować „ukrytą” rzeczywistość wirtualną.

Wracając do firmy Nintendo  udowodniliśmy w tym tekście, że wiele rozwiązań firmy  przyczynia się do wzrostu aktywności sensorycznej i wzrokowej dzieci słabowidzących czy niedowidzących. Rozwiązania techniczne Nintendo, są na  tyle interesujące, dla każdego dziecka, że zapewnią zabawę i rozwój widzenia na wielu etapach całościowego rozwoju dzieka.

Pozostaje pytanie, którą konsolę wybrać? Najlepszym rozwiązaniem wydaje się – najbardziej ekonomiczne. Używana konsola Wii w stanie dobrym lub bardzo dobrym wraz z osprzętem kosztuje okoła 150 zł i wyżej. Należy jednak do takiej konsoli dokupić koniecznie adapter HDMI umożliwiającą odtwarzanie wyższej jakości sygnału konsoli(480p) co daje 854 piksele w poziomie przy formacie 16:9. DS’ów i 3DS’ów nie polecamy ze względu na małe ekrany, chyba, że zainwestujemy w Dsi XL, który posiada duże ekrany. Najlepszym rozwiązaniem wydają się zwykłe 2DS ale XL, ceny ich wahają się od 300 zł i wyżej. Nintendo WiiU, trudno jest kupić w Polsce w dobrej ofercie cenowej, ale zdarzają się okazje, najlepiej jest ją sprowadzić poprzez Ebay’a od sprawdzonego sprzedawcy. Mamy wtedy szansę wraz z dostawą upolować konsolę nawet za 350 lub 450 zł. Nintendo Switch jest najnowszą konsolą firmy i jest najdroższe, ale jeśli kogoś stać na nie, to musi przeznaczyć około 1400 zł. Należy pamiętać, ze do każdej konsoli musimy dokupić gry. Koszt takich gier jest różny, od 50 zł i więcej, ale pamiętajmy, że Nintendo zapewnia rozrywkę na wiele długi czas – to są naprawdę znakomite gry. Z ciekawostek można napisać, że firma Hyperkin zapowiedziała wydanie konsoli kompatybilnej z grami Nintendo 64, ale z możliwością odtworzenia ich na ekranie w jakości HD. Jest to o tyle ciekawa informacja, że oryginał tej konsoli nie wyświetlał się jeszcze w tak dobrej jakości (jedynie 640×480), a emulacja niektórych tytułów gier nie jest wystarczająco zadowalająca. Konsola Nintendo 64 była jednak jedną z najbardziej kupowanych, a gry do niej cieszą się popularnością po dzień obecny.

Nintendo jako pierwsza firma wypuściła karty rozszerzonej rzeczywistości dla Nintendo 3DS. Zabawa polega na odnajdywaniu i animowaniu bohaterów gier w rzeczywistości za pomocą kamery i żyroskopu zainstalowanych w konsoli. Kolejną zabawą jest Face Rider w rozszerzonej rzeczywistości – robimy zdjęcia twarzy i możemy nimi poruszać w rzeczywistości 3D. Programy te dały początek słynnym Pokemon Go i obecnie tworzonemu Minecraft Erth.

Firma wypuściła także w 2015 r. grę Super Mario Maker, odwołującą się do wcześniejszych platformówek z cyklu Super Mario Bros, z tą różnicą, że można tutaj edytować grę z dostępnych przedmiotów i tworzyć swoje plansze – stąd nazwa tytułu. W 2019 Nintendo wypuściło kontynuację gry.

W grach Nintendo na konsolach 3DS, WiiU, Nintendo Switch mamy możliwość korzystania ze specjalnie przygotowanych figurek – amibo, których chipy sczytują stan naszych bohaterów, dodają nowe przedmioty do gier, ewentualnie nowe moce.

Wszystkie gry firmy Nintendo klasyfikowane są wg Pan European Game Information, PEGI ( Ogólnoeuropejski system klasyfikacji gier)!!!

11 najciekawszych gier wg nas dostępnych na różne platformy Nintendo:

1. Mario Kart 1-8

2. Splatoon 1,2

3. Super Mario Galaxy 1,2

4. Super Mario Maker 1,2

5.  The Legend of Zelda – każda z części

6. Captain Toad

7. Nintendo Land

8. Mario Party

9. Wii Sports Resort

10. Pikmins

11. Super Smash Bros Brawl

Drodzy rodzice, opiekunowie, pedagodzy!

Jeśli macie pytania, piszcie : mamotato@onet.eu

Jeśli poszukujecie i potrzebujecie zabawek wzrokowych, kontrastowych, manualnych lub podstawowych pomocy edukacyjnych, zaglądnijcie na stronę pracowni: www.folksmolk.cba.pl

Facebook – dołączcie do nas – jesteśmy na Facebooku na  stronie  Mamotatopokazmi   oraz na profilu, jako Doświadczalnia Świata.